Οι τραυµατισµοί που προκαλούνται από ατυχήµατα αποτελούν το σηµαντικότερο πρόβλημά υγείας παιδιών. Η αυξηµένη συχνότητα των ατυχηµάτων, κατά την παιδική ηλικία, εξηγείται από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής, όπως η αδυναµία αυτοπροστασίας, η αυξηµένη περιέργεια, η άγνοια του κινδύνου, η τάση προς επίδειξη. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, τα παιδικά ατυχήµατα έχουν πάρει στη χώρα µας διαστάσεις επιδηµίας. Όµως, η αντιµετώπιση τους είναι εφικτή και η συγκεκριµένη «επιδηµία» είναι δυνατό να τεθεί υπό έλεγχο. Καταλυτική συνδροµή σε αυτό αποτελεί η αλλαγή της διαδεδοµένης αντίληψης ότι το «ατύχηµα» αποτελεί κατά κανόνα «τυχαίο» και κατά συνέπεια αναπόφευκτο γεγονός. Ο όρος «ατύχηµα» περιλαµβάνει, µεταξύ άλλων, τις πτώσεις, τα εγκαύματα, τις δηλητηριάσεις, τους πνιγµούς-πνιγµονές και κυρίως τα τροχαία ατυχήµατα. Τα αίτια αυτών διαµορφώνονται µε βάση το εξελικτικό στάδιο και το είδος των δραστηριοτήτων στις οποίες συµµετέχουν τα παιδιά, ανάλογα µε την ηλικία τους.
Για τα ατυχήµατα υπάρχουν τρεις βαθµίδες πρόληψης:
- Η πρωτογενής πρόληψη, που απλά σηµαίνει την αποφυγή του ατυχήµατος. Κλασσικό παράδειγμα τα ψηλά κιγκλιδώµατα στα µπαλκόνια και τα κλειδωµένα παράθυρα στα διαµερίσµατα.
- Η δευτερογενής πρόληψη, που σηµαίνει τον περιορισµό των επιπτώσεων από το ατύχηµα, µε µεθόδους όπως η τοποθέτηση του παιδιού στο αυτοκίνητο πάντοτε στο πίσω κάθισµα (τα µικρά παιδιά στο ειδικό κάθισµα) και η χρήση ζώνης.
- Η τριτογενής πρόληψη, η οποία ταυτίζεται µε την Επείγουσα Παιδιατρική, γιατί έχει ως αντικείµενο την ταχεία και αποτελεσµατική αντιµετώπιση των κακώσεων που το ατύχηµα προκαλεί.
- Γράφει ο Παιδίατρος Ηλίας Μπούζιος
