Μαρτυρία μαμάς που επιθυμεί να κρατήσει την ανωνυμία της.
Είμαι μαμά δύο παιδιών, ενός αγοριού 8 ετών και ενός κοριτσιού 15 ετών. Πριν από ενάμιση χρόνο περίπου ξεκίνησαν τα προβλήματα όταν η κόρη μου άρχισε να χαρακώνεται στα χέρια και στο πρόσωπο. Έλεγε ότι την ευχαριστεί ο πόνος και ότι και άλλα παιδιά στο σχολείο κάνουν το ίδιο. Μάλιστα χαιρόταν όταν οι συμμαθητές της την κοιτούσαν με φόβο, όταν έβλεπαν τα σημάδια, διότι εκείνοι, όπως έλεγε η ίδια, δεν είχαν την δύναμη να χαρακωθούν. Εκτός από αυτό άρχισε να μη διαβάζει και να λέει ότι θέλει να μπει σε ένα τάφο. Να τα βλέπει όλα αρνητικά και να παθαίνει κρίσεις πανικού μόλις την πιέζαμε να διαβάσει. Αρχίσαμε να την πηγαίνουμε σε ψυχιάτρους και ψυχολόγους και να της δίνουμε φάρμακα αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικά υπό τις οδηγίες των γιατρών προκειμένου να μη βλάψει τον εαυτό της. Παράλληλα αρχίσαμε να της κάνουμε όλα τα χατίρια. Δεν την πιέζαμε ούτε να διαβάσει ούτε να πάει στο σχολείο. Κάναμε ότι μας έλεγαν οι ειδικοί για να σώσουμε το παιδί μας .
Δεν μπορώ όμως να καταλάβω πως γίνεται η κόρη μου να έχει τάσεις αυτοκτονίας και να παθαίνει κρίσεις πανικού μόλις την πιέσουμε να διαβάσει και να ακολουθήσει κάποιο πρόγραμμα σχολικό ή οικογενειακό. Όταν πηγαίνει και βάφει τα νύχια της ή τα μαλλιά της, όταν βγαίνει με τις φίλες της και διασκεδάζει ,δεν έχει κατάθλιψη; Δεν παθαίνει κρίσεις πανικού; Δεν θέλει να χαρακωθεί; Δεν είναι λίγο περίεργο αυτό;
Οι Παιδοψυχίατροι μας λένε ότι είναι πολύ πιθανό να μας χειραγωγεί για να της κάνουμε όλα τα χατίρια και να μη την πιέζουμε. Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω . Η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ αλλά ούτε και ο πατέρας της μπορούμε να της επιβληθούμε γιατί φοβόμαστε μη βλάψει τον εαυτό της.