Ακούγοντας τι λένε τα παιδιά και παρατηρώντας τις σχέσεις τους με συνομήλικους καταλήγω στο συμπέρασμα ότι πλέον τα παιδιά και περισσότερο οι έφηβοι δεν έχουν πραγματικούς φίλους. Δεν μιλάω για τις παρέες που γίνονται στα διαλείμματα ,για τις αθλητικές ομάδες και για τις προσκλήσεις σε πάρτι ,γιατί αυτά υπάρχουν . Μιλάω για τις αληθινές σχέσεις ,τις σχέσεις εμπιστοσύνης που σε κάνουν να μη νιώθεις μόνος και ανασφαλής .Εκείνες τις σχέσεις που σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο και που σου μαθαίνουν την δοτικότητα ,τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη.
Δεν ξέρω αν στις δικές μας εποχές αυτές οι αληθινές φιλίες υπήρχαν. Νομίζω πως όχι ,αλλά αυτή είναι μια προσωπική άποψη που μπορεί να μην ενστερνίζονται πολλοί. Σίγουρα όμως τα πράγματα ήταν καλύτερα. Ίσως και να υπήρχαν τότε περισσότεροι άνθρωποι που μπορούσες να στηριχτείς ,να βασιστείς και να εμπιστευτείς ή τουλάχιστον περισσότεροι απ’ ότι σήμερα.
Σήμερα βλέπω υποτιθέμενες φιλίες εφήβων να χαλάνε ξαφνικά και όχι μόνο να χαλάνε αλλά να συνοδεύονται από βρισιές, ανώνυμα τηλεφωνήματα με απειλές και αισχρολογίες, καταγγελίες στα σχολεία και από τις δυο πλευρές των πρώην φίλων, ξυλοδαρμούς και bullying κάθε μορφής. Πισώπλατα καρφώματα και διαγωνισμούς υπεροχής με μέσα αθέμιτα που δεν ταιριάζουν σε ηλικίες που θα έπρεπε να χαρακτηρίζονται από αθωότητα.
Γιατί όμως γίνεται αυτό; Γιατί δεν υπάρχουν αληθινές σχέσεις και γερές φιλίες;
- Οι έφηβοι είναι λίγο έως πολύ μπερδεμένοι και αντιμετωπίζουν τις φιλικές σχέσεις ,περίπου όπως και τις ερωτικές. Τόσο απόλυτα. Παύουν να μιλάνε μεταξύ τους και αντιμετωπίζονται σαν εχθροί.
- Δεν ξέρουν αν μπορούν να εμπιστευτούν κάποιον γιατί από την οικογένεια τους ακούν και μαθαίνουν ότι δεν μπορείς να εμπιστευτείς σχεδόν κανένα.
- Μαθαίνουν από τους γονείς τους ότι πρέπει να’’ πατάνε επί πτωμάτων’’ για να τα καταφέρουν και πολύ συχνά επιβραβεύονται για αυτές τις συμπεριφορές.
- Η ανεξέλεγκτη ενασχόληση με το διαδίκτυο και η συνεχόμενη έκθεση τους σε αφιλτράριστες ειδήσεις τους έχουν μάθει να είναι καχύποπτοι και επιφυλακτικοί με όλα και με όλους.
- Βλέποντας υποτιθέμενους φίλους να τους εκμεταλλεύονται , να ζηλεύουν και να ανταγωνίζονται ,φοβούνται και καταλήγουν να υιοθετούν ένα περισσότερο μοναχικό μοντέλο επιβίωσης.
- Μεγαλώνουν με θυμό και απογοήτευση γιατί πολύ απλά είναι και οι γονείς του θυμωμένοι και απογοητευμένοι.
- Καθοδηγούνται από τις οικογένειες τους ,να κάνουν παρέες συμφέροντος και προβολής. Αυτές οι σχέσεις όμως δεν μπορούν να είναι αληθινές. Στηρίζονται στο συμφέρον και όχι στην ειλικρίνεια.
- Δεν μεγαλώνουν με σωστές αξίες. Δεν μαθαίνουν τι σημαίνει σεβασμός, ειλικρίνεια ,ευγένεια και αλληλεγγύη.
- Δεν κάνουν αθώες σχέσεις ,όπως θα πιστεύαμε ότι κάνουν τα παιδιά γιατί δεν είναι τόσο αθώα όσο νομίζουμε.
- Παίζουν παιχνίδια εξουσίας. Στο σχολείο θα υπερισχύσει ο πιο δυνατός ,αυτός που μπορεί και χειραγωγεί, αυτός που μαζεύει γύρω του την αγέλη.
Αντιλαμβάνεστε πόσο δύσκολο είναι με αυτές τις σκέψεις και με αυτούς τους στόχους να ευδοκιμήσουν αληθινές φιλίες. Αν τα παιδιά από τόσο τρυφερή ηλικία διακατέχονται από φόβο, θύμο, απογοήτευση και αβεβαιότητα και ακολουθούν έναν μοναχικό δρόμο ,πόσες πιθανότητες έχουν μεγαλώνοντας να εμπιστευτούν και να κοινωνικοποιηθούν με ειλικρίνεια και σεβασμό προς τον εαυτό τους και τους γύρω;
Γράφει η Κατερίνα Ζαγοραίου