ΕΡΩΤΗΣΗ ΜΑΜΑΣ [ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΩΝΥΜΙΑΣ ΤΗΣ] ΠΟΥ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΙ ΟΤΙ Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΠΤΟΜΑΝΗΣ..
Ο γιος μου είναι 17 χρονών. Από τότε που ήταν μικρός θεωρούσα ότι ήταν πολύ σωστό και ώριμο παιδί όμως με όσα έχουν συμβεί τον τελευταίο μήνα νομίζω ότι δεν έχω καταλάβει καθόλου το παιδί μου. Οι πράξεις του με έχουν κάνει έξαλλη. Είναι σαν να έχω δεχτεί κεραυνό εν αιθρία.Είμαστε μια αρκετά ευκατάστατη οικογένεια και ποτέ δεν του έλειψε τίποτα. Πάντα φορούσε τα καλύτερα ρούχα και παπούτσια και του δίναμε γενναιόδωρο χαρτζιλίκι. Πριν είκοσι μέρες όμως περίπου δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από το αστυνομικό τμήμα για να μου πουν ότι ο γιος μου κρατείται για κλοπή. Έπαθα σοκ ! Πήγα αμέσως εκεί που τον κρατούσαν και μου είπαν ότι είχε κλέψει από ένα κατάστημα γνωστής αθλητικής μάρκας 2 μπλούζες. Ένιωσα πάρα πολύ άσχημα , στην πραγματικότητα έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Κατάφερα με πολλά παρακάλια να μη του γίνει μήνυση και με την υπόσχεση ότι δεν θα ξανασυμβεί τον πήρα και φύγαμε. Μετά όμως από λίγες μέρες βρήκα μέσα στη ντουλάπα του είδη ρουχισμού πανάκριβα και αρώματα που δεν του τα έχουμε αγοράσει εμείς. Όταν γύρισε από το σχολείο μετά από πολύ πίεση παραδέχτηκε ότι τα είχε κλέψει από ένα εμπορικό κέντρο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κάνει αυτό. Πραγματικά δεν του λείπει τίποτα. Είναι κλεπτομανής; Πρέπει να τον πάω σε ψυχολόγο; Δεν αναγνωρίζω το παιδί μου…
Η ΜΑΜΑ ΑΘΗΝΑ ΑΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΙ:
Αγαπητή φίλη,
κατανοώ απολύτως τη σοβαρότητα του προβλήματος, καθώς εκτός του ότι είναι μη αποδεκτό, μπορεί να σημαδέψει το παιδί κοινωνικά και να το φέρει αντιμέτωπο με το νόμο. Τι είναι όμως αυτό που τον ωθεί στην κλοπή; Είναι αντιδραστική συμπεριφορά, ή ίσως συναισθηματικό κενό; Πολλές φορές η μεγάλη προσφορά υλικών αγαθών δεν εκτιμάται από τα παιδιά, τα οποία στην ουσία δεν είναι αυτό που ψάχνουν. Η έλλειψη προσοχής και η αδυναμία έκφρασης των συναισθημάτων τους είναι ίσως αυτή που οδηγεί σε παραβατική συμπεριφορά, μόνο και μόνο για αντίδραση και επίδειξη δύναμης.
Οι έφηβοι έχουν την τάση να αντιδρούν στα πάντα. Στην εξουσία για παράδειγμα. Και η αστυνομία είναι εξουσία. Οι έφηβοι έχουν μεγάλο θυμό. Επιδιώκουν την αυτονομία τους και δοκιμάζουν τα όρια. Το ζητούμενο είναι τι κάνουμε σε αυτή την περίπτωση;
Κατά τη γνώμη μου συζητάμε. Δεν γινόμαστε εμείς οι τιμωροί. Προσπαθούμε να ξεκλειδώσουμε το παιδί , να εκφράσει το τι νιώθει. Και να του δώσουμε να καταλάβει πως η τιμωρία θα είναι πολύ μεγαλύτερη αν είναι ποινική.
Μια φίλη μου με παρόμοια εμπειρία, επισκέφτηκε παιδοψυχολόγο, ο οποίος παρακολουθεί ακόμη το παιδί και συζητά με τους γονείς τρόπους βελτίωσης της μεταξύ τους σχέσης, με εξαιρετικά αποτελέσματα.
