Τα παιδιά που υφίστανται τη βία, είναι συνήθως παιδιά διαφορετικά από τον μέσο όρο, είτε στις επιδόσεις, είτε στην εμφάνιση, στην συμπεριφορά, ή ως προς τον πολιτισμό, την εθνότητα, την καταγωγή τους και άλλα. Συχνά είναι παιδιά με χαμηλή αυτοεκτίμηση, όπως και οι εκφοβιστές, αλλά με μεγάλη δυσκολία να εκφράσουν την οργή, να ζητήσουν βοήθεια και γενικά να υπερασπίζονται τον εαυτό τους.
Σύμφωνα με το Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας (ΕΠΙΨΥ) , περίπου ένα στα δέκα παιδιά αναφέρει ότι υφίσταται εκφοβισμό δυο-τρεις φορές τον μήνα και σύμφωνα με άλλη Ευρωπαϊκή πανεπιστημιακή έρευνα, περίπου δυο στα δέκα παιδιά αναφέρουν ότι έχουν δεχτεί διαδικτυακό εκφοβισμό τον τελευταίο χρόνο, με κύρια θύματα τα κορίτσια. Τα παιδιά που εκφοβίζονται συνήθως σιωπούν, φοβούνται, νιώθουν ένοχα, δυσκολεύονται να μιλήσουν στους γονείς, στους δασκάλους ή στους καθηγητές γιατί ίσως δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ότι το «ζητώ βοήθεια» για να υπερασπίσω την αξιοπρέπειά μου, είναι διαφορετικό από το «μαρτυράω» τους άλλους. Πολλές φορές εκφράζουν αυτά που δεν μπορούν να εκφράσουν με λέξεις, μέσω σωματικών συμπτωμάτων, με προβλήματα στον ύπνο, στην όρεξη στην συμπεριφορά, ή στην σχολική επίδοση.
Είναι δραματικό να υποφέρει κάποιος απομονωμένος και να μένει τελείως μόνος στο μαρτύριο του. Αυτό το βίωμα μπορεί να προκαλέσει μια σοβαρή ψυχική διαταραχή για όλη του την ζωή, ή να τον οδηγήσει μέχρι να δώσει ένα τέλος με την αυτοκτονία. Στο εξωτερικό έχουν καταγραφεί αρκετές αυτοκτονίες εφήβων οι οποίοι είχαν πέσει θύματα έντονου σχολικού εκφοβισμού.
Γράφει ο Ψυχίατρος Χάρης Καραμπέτσος
