Για την κόρη μου, που νίκησε
Φέτος η κόρη μου τελείωσε το Λύκειο. Και πέτυχε. Πέτυχε στις Πανελλήνιες, στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στη σχολή που ήθελε και ονειρευόταν. Αλλά αυτό δεν είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της. Είναι απλώς η επιβεβαίωση μιας νίκης που είχε ήδη κατακτηθεί. Η κόρη μου, πάνω απ’ όλα, νίκησε τη σιωπή, τον πόνο, την αυτοαμφισβήτηση. Νίκησε για να ζήσει.
Ήταν πάντα ένα φυσιολογικό παιδί. Χαρούμενη, κοινωνική, καλή μαθήτρια. Τίποτα δεν έδειχνε ότι θα μπορούσε να κινδυνεύσει. Δεν της έλειπε τίποτα. Πήγαινε σε ιδιωτικό σχολείο, είχε φίλους, είχε αγάπη, είχαμε την οικονομική δυνατότητα να της προσφέρουμε μια ήρεμη και ασφαλή ζωή.
Και όμως, στην Γ’ Γυμνασίου άρχισε να χάνεται. Είχε δεχτεί bullying για τα κιλά της – Κρυφά, υπόγεια, “για πλάκα”, προσβολές, σπρωξίματα, υπαινιγμούς από παιδιά και από συμμαθητές της. Λόγια που για άλλους ξεχνιούνται, αλλά για ένα παιδί γράφονται βαθιά, σαν σημάδι. Στο σώμα της, στον καθρέφτη της, στο μυαλό της, φυτεύτηκε η ιδέα ότι είναι λίγη. Και το παιδί που γελούσε, άρχισε να κλείνεται. Να ντρέπεται. Και σιγά σιγά να στρέφεται ενάντια στο ίδιο της το σώμα.
Διάγνωση: ψυχογενής βουλιμία. Ό,τι έτρωγε, το έκανε εμετό. Όχι από επιλογή, αλλά γιατί δεν άντεχε το σώμα της. Την είχαν μάθει να το μισεί.
Η πρώτη προσπάθεια που κάναμε ήταν ψυχοθεραπεία εκτός νοσοκομείου. Πηγαίναμε σε συνεδρίες με ελπίδα, πίστη και αγωνία. Αλλά οι εμετοί συνεχίστηκαν. Τους προκαλούσε μόνη της μετά από κάθε γεύμα. Μέχρι που άρχισε να έχει προβλήματα στο στομάχι και στον οισοφάγο. Και ένα μόνιμο βήχα. Βασανιστικό και επίμονο. Το σώμα της χτυπούσε καμπανάκι. Και τότε καταλάβαμε ότι δεν είχε αποτέλεσμα να το παλεύουμε μόνοι μας.
Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Τον Μάιο ξεκίνησε η νοσηλεία της σε δημόσιο νοσοκομείο, σε κλειστή μονάδα για έξι ολόκληρους μήνες. Από τον Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο. Τους δύο πρώτους μήνες δεν τη βλέπαμε καθόλου. Τίποτα. Ούτε αγκαλιά, ούτε βλέμμα!
Οφείλω να πω πως μέσα σε όλο αυτό, βρήκαμε ανθρώπους. Γιατρούς, νοσηλευτές, προσωπικό. Σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, που ήταν οργανωμένο, σοβαρό, ανθρώπινο. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την ψυχίατρο που μας μίλησε με ενσυναίσθηση και ειλικρίνεια. Τον γιατρό που αγκάλιασε το παιδί μας όχι μόνο με την επιστήμη του, αλλά και με την καρδιά του. Όλους εκείνους που δεν την έσωσαν μόνο σωματικά, αλλά της ξανάδωσαν πίστη ότι αξίζει.
Το παιδί μας έμεινε έξι μήνες εκεί. Με πολλή ψυχοθεραπεία, με κόπο, με αγωνία. πάλεψε με τον καθρέφτη, με τις λέξεις που την πλήγωσαν, με την ίδια της τη φωνή. Και βγήκε. Όχι ίδια. Καλύτερη. Με πληγές, ναι — αλλά συνειδητοποιημένη, παρούσα. Πιο ώριμη, πιο δυνατή. Έδωσε τη μάχη της και την κέρδισε. Δεν ήταν εύκολο. Άρχισε ξανά. Με πτώσεις, με φόβους, αλλά με θέληση.
Γράφω αυτό το κείμενο για κάθε γονιό. Γιατί εμείς κάναμε ό,τι “σωστό”. Νομίζαμε ότι ήμασταν προστατευμένοι. Είχαμε σπίτι, σταθερότητα, αγάπη. Είχε κι έχει έναν αδερφό που την αγαπά βαθιά και έναν πατέρα –έναν άντρα ήσυχο, δοτικό, παρών. Και όμως, δεν φτάνουν πάντα αυτά. Το bullying δεν κοιτάει τάξεις. Η διατροφική διαταραχή δεν ξεχωρίζει οικογένειες. Γράφω γιατί θέλω να πω σε όλους τους γονείς ότι δεν υπάρχει “είμαστε καλά, δεν κινδυνεύουμε”. Πολλές φορές, τα παιδιά μας πονάνε σιωπηλά, κάτω από τη μύτη μας.
Γράφω αυτό το κείμενο όχι μόνο για εκείνη, αλλά για κάθε παιδί που υποφέρει, σιωπηλά, χωρίς να φαίνεται. Για κάθε γονιό που κοιμάται δίπλα σε ένα παιδί και δεν ξέρει ότι μέσα του χτίζεται ένας πόλεμος. Για κάθε σχολείο που “δεν το άκουσε”, για κάθε συμμαθητή που “αστειεύτηκε”, για κάθε δάσκαλο που έκανε πως δεν είδε.
Αν το παιδί σας απομονώνεται, χάνει τη χαρά του, αλλάζει ύφος, αλλάζει συνήθειες, μη σκεφτείτε “περνάει εφηβεία”. Ρωτήστε. Επιμείνετε. Αγκαλιάσετε.
Κι αν το παιδί σας πληγώνει άλλα παιδιά, δείτε το κι αυτό. Μην το δικαιολογήσετε, μιλήστε του. Μην πείτε “είναι παιδιά”, “είναι πλάκα”, “είναι φάση”. Καμία φάση δεν αξίζει να κάνει άλλο παιδί να πονάει τόσο βαθιά.
Η κόρη μας νίκησε. Και μας έμαθε όλους τι σημαίνει να πέφτεις και να σηκώνεσαι. Μας έκανε καλύτερους γονείς, καλύτερους ανθρώπους. Και είμαστε περήφανοι – όχι μόνο για το πού πέρασε. Αλλά για το ποια έγινε.
Παιδί μου σ΄αγαπώ! Και σε ευχαριστούμε που δεν τα παράτησες.
