Μέσα σ’ αυτό το διάχυτο πνεύμα ανομίας και βίας πολλά από τα παιδιά αυτής της κοινωνίας, (που επιπλέον βιώνουν την διαρκή πίεση του πρώιμου ανταγωνισμού και εντατικοποίησης στο όνομα της ατομικής επιτυχίας), νιώθουν θυμό ή φόβο και πολλές φορές δεν είναι καθόλου ανεκτικά σε ότι φαινομενικά τα χωρίζει από άλλα παιδιά (πολιτισμός, θρησκεία, εθνότητα, καταγωγή, συνήθειες, καλύτερες επιδόσεις, χαμηλότερη κοινωνικότητα, ακόμα και το φύλο). Όταν δε συνυπάρχουν συνθήκες κρίσης στην οικογένεια (ενδοοικογενειακή βία, διάχυτο πνεύμα ανταγωνισμού, απουσία πατρικής λειτουργίας, ανεργία….) κάποια από αυτά αναζητούν στην εκτόνωση των συσσωρευμένων αρνητικών συναισθημάτων στο σχολικό περιβάλλον, μια ψευδαίσθηση δύναμης.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να εκφοβίζουν τους συμμαθητές τους χρησιμοποιώντας σωματική βία (χτυπήματα, σκίσιμο ρούχων), απειλές, εκβιασμούς, «φαρμακερά» παρατσούκλια, κοροϊδία, διάδοση φημών και διασυρμό, εσκεμμένο αποκλεισμό κάποιων παιδιών, κλοπές αντικειμένων τους, σεξουαλική παρενόχληση ή εκφοβισμό μέσω διαδικτύου.
Το bullying ή σχολικός εκφοβισμός, δεν πρέπει να συγχέεται με τον συνήθη τσακωμό μεταξύ «τσαμπουκάδων». Είναι η βίαιη και επαναλαμβανόμενη επιβολή μιας ασύμμετρης δύναμης με σκοπό να προκαλέσει πόνο.
Αυτές οι συμπεριφορές βίας παγιώνονται κατ επέκταση στον αυριανό άντρα, ο οποίος επαναλαμβάνει τον κύκλο της βίας στην οικογένεια, τους συναδέλφους ή την κοινωνία, αναζητώντας ασυνειδήτως πολλές φορές μέσα απ’ την τιμωρία του την προσοχή από τους άλλους.
Τα παιδιά που υφίστανται τη βία, από την άλλη, είναι συνήθως παιδιά διαφορετικά από τον μέσο όρο, είτε στις επιδόσεις, είτε στην εμφάνιση, στην συμπεριφορά, ή ως προς τον πολιτισμό, την εθνότητα, την καταγωγή τους και άλλα. Συχνά είναι παιδιά με χαμηλή αυτοεκτίμηση, όπως και οι εκφοβιστές, αλλά με μεγάλη δυσκολία να εκφράσουν την οργή, να ζητήσουν βοήθεια και γενικά να υπερασπίζονται τον εαυτό τους.
Γράφει ο Παιδοψυχίατρος Χάρης Καραμπέτσος